Tijdens een borstonderzoek onder de douche ontdekte ik een knobbel bij mijn borst, vlakbij mijn oksel. Hoewel ik het vreemd vond, dacht ik dat het kwam door armoefeningen die ik kort daarvoor had gedaan. Toch besloot ik de volgende dag naar de huisarts te gaan, die mij doorverwees naar de mammapoli. Onbezorgd ging ik voor een mammogram en echo, ervan overtuigd dat het waarschijnlijk een cyste was. Zelfs op de behandeltafel dacht ik dat de radioloog zou zeggen dat er niets aan de hand was. Tot mijn schok bleek het geen cyste en moest er een punctie worden gedaan. Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg. Vragen zoals “Hoe lang heb ik nog?” en “Is het uitgezaaid?” spookten door mijn hoofd.

Het duurde een dag voordat ik de uitslag had. Een donkere dag in mijn leven. Het bleek toch borstkanker, niet uitgezaaid en goed behandelbaar. Gelukkig kon ik goed over mijn emoties en angsten praten met mijn mijn gezin en een paar goede vrienden. Het standaardtraject van chemotherapie, operatie, bestraling en anti-hormonale therapie doorstond ik goed. Maar ik besef me wel dat ik dit niet alleen heb kunnen doen. Ik had zoveel lieve engeltjes om mij heen. En kracht van boven. Dit proces heeft me veranderd: ik ben geduldiger geworden, en kritischer over waar ik mijn energie aan besteed, maar ook minder zelfverzekerd over mijn lichaam. Ik ben trots op mijn weerbaarheid, maar besef ook hoe kwetsbaar het lichaam is.

Mijn tip aan iedereen, jong en oud, vrouwen én mannen: check je borsten en leer ze goed kennen, zodat je veranderingen tijdig kunt opmerken! Je kunt borstkanker niet voorkomen—als je het krijgt, heb je gewoon pech. Maar je kunt wél veel ellende voorkomen door er op tijd bij te zijn.

En, vooral mijn dochter Elise stond gedurende het hele traject aan mijn zijde, vooral op de moeilijke momenten. Daarom deel ik graag mijn trots op haar en gun ik haar een podium om haar verhaal te delen:

“Als dochter was de hele ervaring heel bitterzoet. Opeens veranderde de dynamiek tussen ons: degene die altijd door haar moeder verzorgd werd, moest nu ineens voor haar zorgen, op een manier die ik nog nooit eerder had gedaan. Hoewel dit voor mij een emotionele drempel was, heeft het ons een unieke en diepe band gegeven. De kracht van onze relatie nu is iets waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik geloof oprecht dat dit het resultaat is van het wederzijdse steun die we elkaar tijdens haar borstkanker hebben leren geven.

Ik had het geluk een moeder te hebben die snel de knobbel in haar borst ontdekte. Deze vroege ontdekking en de daaropvolgende behandeling hebben ervoor gezorgd dat onze moeder-dochterrelatie heel bijzonder is geworden.

Ik hoop dat dit het belang onderstreept van regelmatige zelfonderzoeken. Zodat, mocht jij of een dierbare ooit met deze verschrikkelijke ziekte te maken krijgen, je ook de bitterzoete kant ervan kunt ervaren.”